Σε αγωγή απόδοσης καρπών λόγω αποκλειστικής χρήσης κοινών ακινήτων, εναγόμενος εντολέας μας είχε εν μέρει ηττηθεί πρωτοδίκως επειδή δεν είχε προβάλει τις διαθέσιμες ενστάσεις παραγραφής και συμψηφισμού με τρόπο ορισμένο.
Αναλαμβάνοντας την υπόθεση μετά την έκδοση της πρωτόδικης απόφασης, με την έφεσή μας προβάλαμε ορισμένως τις ανωτέρω ενστάσεις, αποδεικνύοντας τις “παραχρήμα” (άρθ. 527 περ. 6 ΚΠολΔ) και δικαιωθήκαμε. Το Μονομελές Εφετείο Θράκης με τη με αριθ. 156/2025 απόφασή του, δέχθηκε ότι:
(α) μεγάλο μέρος από τις αγωγικές απαιτήσεις (από το 2009 μέχρι και το 2015), παραγράφηκαν λόγω συμπλήρωσης πενταετούς παραγραφής στις 31.8.2021 (αντί στις 1.1.2021 κατ’ άρθ. 250 περ. 17 ΑΚ) καθώς η συμπλήρωσή της διαπιστώθηκε κατά τις ειδικές διατάξεις αναστολής της λόγω της πανδημίας (άρθ. 74 παρ. 1 ν. 4690/2020 και άρθ. 83 παρ. 1 περ. α’ ν. 4790/2021). Η δε έναρξη και συμπλήρωσή της προκύπτει με ημερολογιακό υπολογισμό βάσει διατάξεων εφαρμοζομένων αυτεπαγγέλτως (iura novit curiae) και η ημερομηνία άσκησης της αγωγής (στις 15.4.2022) προκύπτει από δημόσιο έγγραφο (την έκθεση επίδοσης).
(β) Επίσης, το μεγαλύτερο μέρος από τις μη παραγεγραμμένες απαιτήσεις (από την 1.1.2016 μέχρι και την άσκηση της αγωγής στις 15.4.2022) αποσβέστηκαν λόγω αποδεικνυομένης εγγράφως (άρθ. 445 και 527 περ. 6 ΚΠολΔ) επιτυχούς ένστασης συμψηφισμού ανταπαιτήσεων του εναγομένου για υποθέσεις του ενάγοντος (δαπάνες στο κοινό, εξόφληση φόρων του ενάγοντος κ.α.) βάσει των διατάξεων περί διοίκησης αλλοτρίων (730 επ., 736 ΑΚ).
Δεδομένου ότι η παραδεκτή προβολή ενστάσεων στο εφετείο είναι δυσχερέστερη από το πρωτοδικείο, κάθε επιτυχής περίπτωση (και μια τέτοια είναι η ΜΕφΘρ 156/2025) προκαλεί ικανοποίηση για την υπέρβαση των δυσχερειών και εμπλουτίζει τη σχετική νομολογία.