Υπόλοιπο εργολαβικής αμοιβής που είχε μειωθεί (κατ’ άρθ. 688 ΑΚ) εξαιτίας πραγματικών ελαττωμάτων του έργου (κατοικίας) με (ήδη αμετάκλητη) εφετειακή απόφαση του 2019, κλήθηκε να καταβάλει εντολέας μας με αγωγή της αντιδίκου εργολάβου, που αξίωνε το υπόλοιπο αυτό ως αμοιβή «για υπερσυμβατικές εργασίες» (κατ’ άρθ. 694 ΑΚ) και μάλιστα με το νόμιμο τόκο από την ημερομηνία παράδοσης του έργου το 2007.
Μετά από μακροχρόνια αναστολή προόδου της δίκης κατ’ άρθ. 249 ΑΚ, η αγωγή απορρίφθηκε πρωτοδίκως ως αόριστη κατά παραδοχή σχετικού ισχυρισμού μας, επειδή η αντίδικος ανέφερε τις συνολικές εργασίες και το κόστος τους, ενώ θα έπρεπε να διευκρινίζει μόνο τις υπερσυμβατικές εργασίες και το κόστος αυτών. Επίσης – κατά παραδοχή έτερου ισχυρισμού μας- απορρίφθηκε ισχυρισμός της εργολάβου, ότι η εφετειακή απόφαση παρήγαγε δεδικασμένο που «θεράπευε» την αοριστία της αγωγής, επειδή η ιστορική και νομική αιτία των δύο διαδοχικών δικών ήταν διαφορετική (324 ΚΠολΔ).
Ενδιαφέρον είναι ότι το Πρωτοδικείο στήριξε το απορριπτικό διατακτικό του και στην επάλληλη αιτιολογία ότι, αν ήθελε θεωρηθεί ότι η ενάγουσα αξίωνε το ποσό ως ανεξόφλητο τίμημα από την πώληση της κατοικίας, η αγωγή ήταν μη νόμιμη, διότι κατά τα ιστορούμενα στην αγωγή, στο συναφθέν από τους διαδίκους συμβολαιογραφικό έγγραφο δεν αναγράφηκε ότι το τίμημα της πώλησης ανερχόταν στο ισόποσο της εργολαβικής αμοιβής, ούτε η συμφωνία για υψηλότερο μη αναγραφόμενο στο συμβόλαιο τίμημα ήταν έγκυρη. Έτσι, η εντολέας μας δεν είχε καμία υποχρέωση καταβολής οποιουδήποτε ποσού πέραν του (αναγραφέντος στο συμβόλαιο και ήδη καταβληθέντος) τιμήματος αγοράς της κατοικίας της.